Moja droga... do Sławy (Sława i Jezioro Sławskie)

      Do Sławy mamy niedaleko i lubimy odwiedzać to nieduże miasto położone w województwie lubuskim nad pięknym Jeziorem Sławskim. Samochód zaparkowaliśmy przy rynku, by pospacerować chwilę po rynku, zajrzeć do sklepików i zjeść lody. Ciekawostką jest to, że tuż przy rynku postawiono tężnię solankową. Widzieliśmy, że jest to niezłe miejsce spotkań. Ludzie siedzieli, rozmawiali, pili kawę, plotkowali. A słona woda sobie spływała po gałązkach i próbowała leczyć drogi oddechowe. Też chwilę spróbowaliśmy tego szczęścia, ale byliśmy tu tylko na chwilę, więc dobrego efektu być nie mogło. Ryneczek ciekawy, tylko ktoś zniszczył rzeźbę Witosławy. Oderwał ją od podstawy i teraz biedna jest bardzo pochylona w swojej fontannie. Na ławeczce jakieś smętne towarzystwo płci obojga popijało sobie piwko z przechodniej puszki. Ot, czar małych miasteczek. 

     Opuściliśmy rynek, by powędrować w kierunku jeziora. Szliśmy przez ładnie utrzymany park. Stare drzewa są owinięte bluszczem, co tworzy nieco zagadkową i tajemniczą aurę. Parkowe ścieżki są szerokie, przy nich stoją kosze na śmieci i tablice informacyjne dotyczące fauny i flory parku oraz jeziora. Są tu spacerowicze i rowerzyści. Przyjazne miejsce. 

     No i w końcu plaże. Są dwie: stara i nowa. Klimaty trochę jak z tropikalnych miejsc. Są palmy, są sklepiki z dobrym jedzonkiem, napojami i lodami. Nam do gustu przypadła jedna z restauracji nad brzegiem jeziora, gdzie serwowano m.in. potrawy z boczniaków. Spróbowaliśmy flaki i pierogi z tymi grzybami. Dania te bardzo nam smakowały. Ciekawe, jak oni to robią, że boczniaki są takie mięciutkie, szczególnie te pokrojone w paseczki w zupie. Zobaczyliśmy obie plaże, posłuchaliśmy rozmów mew śmieszek, po czym znajomą nam parkową drogą wróciliśmy do rynku. Usadowiony tam kamienny zegar słoneczny przypomniał nam, że pora wracać. Zostały nam wspomnienia, zdjęcia i nadzieja, że jeszcze tu wrócimy. Bo warto. 

Sława, 6 sierpnia 2024. Fotografie: Wiesław Zięba

Zbąszyń da się lubić

   Dzisiaj wybraliśmy się do Zbąszynia. Najpierw zatrzymaliśmy się w restauracji hotelu Navigator nad Jeziorem Błędno, wypiliśmy kawę, popatrzyliśmy na wody jeziora i ruszyliśmy dalej. Po raz kolejny pojechaliśmy zobaczyć nasze ulubione niewielkie Jezioro Koźlarskie, które zostało sztucznie utworzone tuż przy zakładach IKEA. Spacer wokół obu jezior zaowocował poniższymi obrazami. Zapraszam do ich obejrzenia. 

Zobacz również:

                

Kamieniec Ząbkowicki. Co nowego?

      Kamieniec Ząbkowicki to duża wieś w województwie dolnośląskim licząca prawie 5 tysięcy mieszkańców. Odwiedziliśmy ją po raz kolejny, robiąc sobie przerwę w drodze na Opolszczyznę. Choć byliśmy tutaj ostatnio dwa i pół roku, chcieliśmy zobaczyć, co dzieje się w pałacu Marianny Orańskiej i jego najbliższym otoczeniu. Po zaparkowaniu auta, udaliśmy się od razu w kierunku monumentalnej budowli widocznej już z daleka. Wiele się tu zmieniło i widać, że ciągle trwają prace remontowe i porządkowanie przyległego do pałacu parku. Tym razem nie wchodziliśmy na pałacowy dziedziniec, lecz postanowiliśmy pospacerować po zabytkowym parku. W bramie zobaczyliśmy nowy herb gminy Kamieniec Ząbkowicki zatwierdzony uchwałą rady gminy w roku 2013. Symbolika dwóch lwów na niebieskiej tarczy nawiązuje do historycznych właścicieli pałacu. Lew po lewej odwołuje się do cystersów, ten zaś po prawej, w koronie, do Marianny Orańskiej, która była zarówno właścicielką pałacu jak i okolicznych miejscowości. 

   W parku trafiamy na kamienny drogowskaz, który kieruje do pałacowego stawu, więc idziemy zgodnie z kierunkiem strzałki. 

   Gdy szliśmy drogą od pałacu, zobaczyliśmy staw oraz zabudowania. To budynek dawnego rządcy wraz z przepompownią. 

   Na zdjęciu poniżej widać zespół klasztorny oo. cystersów, który położony jest nad niewielką rzeką Budzówką. W jego skład wchodzą: kościół parafialny i klasztor (obecnie filia Archiwum Państwowego we Wrocławiu). 

   Przy rzeczce Budzówce stoi krzyż pomalowany na dwa kolory, od góry zielony, a od dołu niebieski. Okazuje się, że w ten symboliczny sposób oznaczono tu wysokość wody podczas pamiętnej powodzi w lipcu 1997 roku. 

   Poniżej widać kościół ewangelicki pod wezwaniem Świętej Trójcy zwany "Czerwonym kościółkiem". Obecnie pełni funkcje centrum kultury. W głębi wieże pałacu Marianny Orańskiej. 

Dodatkowe informacje

     Na tablicy przy "Czerwonym kościółku" znaleźliśmy informacje na temat rewitalizacji zespołu pałacowo-parkowego w Kamieńcu Ząbkowickim.
"Pałac w Kamieńcu Ząbkowickim to perła architektoniczna Dolnego Śląska i najlepszy przykład architektury neogotyckiej w Polsce i Europie. Został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku z inicjatywy Marianny Orańskiej (1810-1883), córki króla Holandii, Wilhelma I Orańskiego (1772- 1843).
Zakończenie budowy pałacu nastąpiło 33 lata od jej rozpoczęcia - 8 maja 1872 roku, jednakże drobne prace przy obiekcie, jak również umeblowanie pałacu, trwały do 1902 roku.

     Po II wojnie światowej rozpoczęła się dewastacja i rozkradanie pałacu, a pozostałości zniweczył pożar, który wybuchł 22 stycznia 1946 roku. W latach 80-tych ubiegłego wieku obiekt został wydzierżawiony na kilkadziesiąt lat. W tym czasie gmina Kamieniec Ząbkowicki utraciła faktyczne władztwo nad obiektem i tym co działo się w jego obrębie. Po wygaśnięciu umowy dzierżawy, w sierpniu 2012 roku, gmina Kamieniec Ząbkowicki odzyskała swoje prawo do obiektu. Dopiero z chwilą prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku można było w sposób zgodny z prawem rozpocząć czynności inwentaryzacyjne i zabezpieczające na terenie pałacu. [...]
Obecnie trwają już prace renowacyjne wewnątrz kompleksu, ponadto nadal przygotowywane są poszczególne dokumentacje na wykonanie kolejnych prac remontowych i odtworzeniowych w obrębie pałacu i ogrodu, tak aby najpiękniejszy obiekt gminy Kamieniec Ząbkowicki odzyskał dawny blask.
Docelowo w obiekcie będzie funkcjonować centrum kulturotwórcze myśli polsko-holenderskiej z corocznym festiwalem kwiatów "Wiosna tulipanów", jak również wystawa dzieł dwóch wybitnych architektów pałacu i jego ogrodów w Kamieńcu Ząbkowickim: Karla Friedricha Schinkla (1781-1841) i Petera Josepha Lennégo  (1789-1866)."

Fotografie: Wiesław Zięba

Zobacz również: