W objęciach mgły - magiczny poranek

     Mgła. To zjawisko, które potrafi całkowicie odmienić krajobraz, nadając mu tajemniczy i baśniowy charakter. Jako fotograf amator, uwielbiam te momenty, kiedy świat tonie w mlecznej bieli, a wszystko wokół nabiera nowego, nieznanego wymiaru. Chcę się z Wami podzielić moimi doświadczeniami i zdjęciami, które udało mi się uchwycić w tych magicznych chwilach.

     Zanim przejdę do opowieści o moich fotograficznych próbach, warto na chwilę zatrzymać się przy samej naturze mgły. Mgła to nic innego jak chmura, która osadza się przy powierzchni ziemi. Powstaje, gdy ciepłe, wilgotne powietrze styka się z chłodniejszą powierzchnią, co prowadzi do kondensacji pary wodnej. 

     Kiedy w zimny lutowy poranek wybrałem się na spacer z psem, mgła była jeszcze bardzo gęsta. Szybko się to jednak zmieniało i nieśmiało pojawiło się Słońce. Mało widoczne, ale zdawało się mówić: Patrzcie, tu jestem. Sama mgła nadawała krajobrazowi miękkości i głębi, a każdy kadr mnie niezmiernie cieszył. Wiedziałem, że za kilka chwil cały ten biały welon rozmyje się i zniknie. Fotografowałem las, gdzie mgła tworzyła niesamowitą atmosferę. Drzewa wyglądały wprost bajkowo. Natomiast łąki i pola to otwarte przestrzenie, które są idealnymi miejscami na uchwycenie przestrzeni i głębi. Mój spacer liczył sobie pięć kilometrów i dał mi szansę na uchwycenie chwili. Jutro będzie zupełnie inaczej, ale też pięknie. 

24 lutego 2025. Fotografie: Wiesław Zięba

Bociek na balu

    Niejednokrotnie widziałem pary młode tuż po ślubie, które fotografowały się przy belach słomy. Fotograf przy tej okazji zaopatrzony jest w całą masę sprzętu, statywy, białe parasole odbijające światło, asystentów. Gdy, dzisiaj rano, zobaczyłem boćka na balu, również i ja postanowiłem zrobić mu małą sesję fotograficzną. Szybko chwyciłem aparat, wyszedłem z domu i powoli podchodziłem do modela (modelki). Trochę czasu mi to zajęło, ale w końcu udało mi się zająć wygodną pozycję za ogromnym balem słomy, który posłużył mi za kryjówkę i statyw równocześnie. No i pstrykałem. Gdy uznałem, że obiekt jest dostatecznie obfotografowany, wróciłem do domu. Bocian nadal trwał na swoim miejscu. Ciekawy jestem, czy zagląda na blogi. Jeśli tak, to może znajdzie siebie na pamiątkowych zdjęciach tuż przed odlotem do cieplejszych krajów. Ze swojej strony życzę mu dobrych wiatrów i szczęśliwego powrotu w przyszłym roku. 

Zobacz również:

                

...i po żniwach

     Wczoraj wieczorem mieliśmy żniwa. Takie żniwa mikro, bo zboża było ok. 40 arów. Przyjechał kombajn i w pół godziny pole było skoszone. Kombajnista spisał się na medal.  Naszym zadaniem było wsypanie ziarenek do worków i schowanie ich przez wieczorną wilgocią. Zbiory okazały się bardzo dobre. Prawie dwukrotnie wyższe niż w roku ubiegłym. Nasze bractwo kurkowe już się cieszy na takie plony. Może teraz pora zorganizować dożynki?

Zapraszam też do obejrzenia posta na blogu Koło domu: W starym młynie

Majowe bzy

     Wybraliśmy się dzisiaj na krótką wycieczkę rowerową. Pogoda dopisała. Ani za ciepło, ani też zimno. Troszkę słońca i chmur. Tak właściwie ruszyliśmy w poszukiwaniu bzu. I znaleźliśmy dziko rosnące krzaki w pełnym ich rozkwicie. Zapachu, niestety, tutaj nie da się opisać. Co jeszcze widzieliśmy? Stary wiadukt kolejowy, czynny do dzisiaj, ruiny samotnego domu, las i pole kwitnącego rzepaku. Ot, kolory wiosny.

Na tym blogu Koło domu znajdziesz też post: Lato Kwiatów w Otmuchowie

Brunetki... blondynki

     Tytuł tego posta być może jest trochę prowokujący, ale w tym przypadku tak powinno być, bo sam post jest moim małym żartem. Gdy patrzyłem na pola kukurydzy, widziałem kolby, które kojarzyły mi się z postaciami kobiet z rozwianymi i poskręcanymi długimi włosami. Po prostu zestaw fantazyjnych fryzur. Skojarzenie kukurydzy z człowiekiem nie jest przypadkowe. Według mitologii Majów człowiek został ulepiony z ciasta kukurydzianego pomieszanego z krwią bogów. Meksykanie z mąki kukurydzianej robią tortillę, Indianie słynną chichę.
     Poniżej moje fotograficzne skojarzenia. Która fryzura najciekawsza?

Polecam również post: Całe pole nagietków na blogu Koło domu

Daleko od stolicy

     To tylko polna droga. Droga dla ciągników i rowerów, choć poruszają się tędy również samochody osobowe. Drogę przecina linia kolejowa. Kursują nią pociągi Intercity m.in. do Poznania. Ktoś ustawił znaki ostrzegawcze. Te na drewnianych kołkach chylą się już ku upadkowi. Czy tak ma wyglądać wizytówka naszych kolei?

Na blogu Koło domu znajdziesz też post: Jezioro Małe Liny?